Þorraþræll

Nú er frost á Fróni, 
frýs í æðum blóð, 
kveður kuldaljóð 
Kári í jötunmóð. 
Yfir laxalóni 
liggur klakaþil, 
hlær við hríðarbyl 
hamragil. 
Mararbára blá 
brotnar þung og há 
unnarsteinum á, 
yggld og grett á brá. 
Yfir aflatjóni 
æðrast skipstjórinn, 
harmar hlutinn sinn 
hásetinn. 

Horfir á heyjaforðann 
hryggur búandinn: 
,,Minnkar stabbinn minn, 
magnast harðindin. - 
Nú er hann enn á norðan, 
næðir kuldaél, 
yfir móa og mel 
myrkt sem hel. 
Bóndans býli á 
björtum þeytir snjá, 
hjúin döpur hjá 
honum sitja þá. 
Hvítleit hringaskorðan 
huggar manninn trautt; 
Brátt er búrið autt, 
búið snautt. 

Þögull Þorri heyrir 
þetta harmakvein 
gefur grið ei nein, 
glíkur hörðum stein, 
engri skepnu eirir, 
alla fjær og nær 
kuldaklónum slær 
og kalt við hlær: 
,,Bóndi minn, þitt bú 
betur stunda þú. 
Hugarhrelling sú, 
er hart þér þjakar nú, 
þá mun hverfa, en fleiri 
höpp þér falla í skaut. 
Senn er sigruð þraut, 
ég svíf á braut.